انواع نژاد طیور
نژاد مرغ ها
اکثر نژادهای مرغ های بومی کشور ما از دسته مرغهای آسیایی می باشند. کشور ایران بواسطه تنوع آب و هوایی دارای زیستگاه ها مختلفی است. در اثر تأثیرات زیستگاه های انواع مختلفی از نژادهای مرغ با خصوصیات متفاوتی ایجاد شده است به طوری که نتایج مقایسه ژنتیکی سه نژاد مرغ بومی ایران (زرد کرک، گردن لخت و مرندی) بیانگر مشابهت ژنتیکی این سه نژاد از نظر کاریوتیپ (ارائه تصویری از کروموزوم ها) بود و قیاس کاریو تیپ این سه نژاد بومی با کاریو تیپ مرغ نژاد نیوهمشایر نشان داد که تفاوتی از نظر خصوصیات ریخت شناسی کروموزومی بین نژادهای ایرانی و نژاد وارداتی نیوهمپشایر وجود ندارد.
مرغها متعلق به رده پرندگان (Aves)و گونه گالوس(Gallus) می باشند.
پیدایش نژادهای مرغ اگرچه از یک ژنوتیپ و گونه یکسان (Gallus Gallus Domesticus)شکل گرفته اما بین زیر گونه ها تفاوت های زیادی وجود دارد که باعث ب متنوعی شده است. به طوری که امروزه بالغ بر ۱۰۰ عمده نژادهای مرغ های با قابلیت گوشتی می توان به کورنیش (Cornish)، وایت روک(White Rock)و هوبارد (Hubbard) اشاره نمود و در مورد نژادهای با قابلیت تخمگذاری بالاتر می توان به لگهورن سفید (White Leghorns)، رود ایسلندر( Rhode Island Reds)ایزابراون (Isa Browns)و پلیموت روک (Plymouth Rock)را نامبرد.
پلیموت روک (Plymouth Rock)
این نژاد دارای چندین واریته از جمله بارد (Barred)است. که علاوه بر تخم مرغ در زمینه تولید گوشت نیز حائز اهمیت هستند. در کشور ما این واریته وارد شده و توزیع میشود. این واریته متعلق به کشور آلمان و لهستان است که در شرایط روستایی تا ۶ سال قابلیت تولید دارد و دارای پیک تخمگذاری مناسبی می باشد (حدود ۸۵ درصد). این واریته در سن ۴ تا ۵ ماهگی تخمگذاری را شروع می کند و در شرایط روستایی قادر به تولید ۱۸۵ عدد تخم مرغ می باشد که تخم مرغ تولیدی به رنگ قهوه ای می باشد.
وزن مرغ این نژاد ۳ تا ۴/۳ کیلوگرم و وزن نیمچه ها ۳/۲ تا ۷/۲ کیلوگرم است. این نژاد در فصل زمستان هم تولید تخم مرغ (با تولید پایین تر) دارند که میزان تولید تخم مرغ بستگی به نوع گونه این نژاد دارد. رنگ پوست بدن زرد و لاله گوش به رنگ قرمز می باشد.
رود آیلندرد (Rhode Island Red)
زیستگاه این نژاد ایالت نیوانگلند آمریکاست. از خصوصیات این نژاد سازگاری خوب آن با شرایط محیط بیرون و مقاومت آن در برابر شرایط گرما و یا سرمای محیط است. اگر چه از لحاظ وزنی پایین تر از نژاد پلی موت روک است ولی این نژاد بعنوان یک نژاد دو منظور محسوب می گردد و به عنوان یک نژاد زودرس معرفی می گردد. وزن خروس ۹/۳ و وزن مرغ تا ۹/۲ کیلوگرم می رسد. این نژاد میزان تخم گذاری بالایی دارد، به طوری که میزان تولید تخم مرغ در سال بالغ بر ۲۲۰ عدد و پوسته تخم مرغ قهوه ای رنگ می باشد. رنگ پوست بدن زرد و لاله گوش به رنگ قرمز می باشد.
لگهورن(Leghorn)
خواستگاه این نژاد کشور ایتالیا است و قبلاً به عنوان نژاد ایتالیایی خوانده می شدند و از نظر تخمگذاری دارای قابلیت ویژه ای می باشند. مطابق با استاندارد انگلیس حداقل وزن تخم مرغ در این نژاد حداقل ۵۵ گرم و متوسط میزان تخمگذاری ۲۸۰ تخم مرغ بوده که به ۳۰۰ تا ۳۲۰ عدد در سال هم می رسد. رنگ پوسته تخم مرغ این نژاد به رنگ سفید می باشد.
بطور روزانه ۱۲۵ گرم مصرف خوراک دارد. با این اوصاف این نژاد قابلیت نگهداری و گردش در علفزار و محیط طبیعی را دارد. رنگ پوست بدن زرد و لاله گوش به رنگ قرمز می باشد.
آمراکانا (Ameracaunas)
زیستگاه آن آمریکای جنوبی و کشور شیلی است و یک تئوری در مورد این نهاد این است که این نژاد از آمیزش بین Aracaunasبا سایر نژادها بوجود آمده است. این نژاد دارای تاج نخودی است. وزن خروس در این نژاد ۳ کیلو گرم و مرغ ۵/۲ کیلو گرممی باشد.
این نژاد دو منظوره محسوب شده که رنگ پوست در این نژاد به رنگ سنید پوسته تخم مرغ به رنگ مایل به آبی می باشد.
نیوهمشایر (New Hampshire)
زیستگاه این نژاد ایالت نیوانگلند آمریکاست و همانند رودایلندرد مقاومت خوبی به شرایط نامناسب محیطی دارد. این نژاد دارای جثه مناسب و گسترده می باشد که تولید گوشت هدف اصلی پرورش محسوب شده و از نظر تولید تخم مرغ دارای عملکرد متوسطی می باشد. میزان رشد پر در این نژاد سریع بوده و پرها به رنگ مایل به قرمز و طلایی می باشد. وزن خروس به ۹/۳ کیلو گرم می رسد. رنگ پوسته تخم مرغ قهوهای روشن تا قهوه ای تیره میباشد.
نژادهای مرغ در ایران
در بسیاری از کشورهای در حال توسعه، ترکیب ژنتیکی مربوط به نژادهای محلی هنوز پایه و اساس اصلاح نژاد طیور را تشکیل می دهند. منابع ژنتیکی مرغان بومی میتواند زمینه را برای تولید نژادهای با تولید مناسب و سازگار با شرایط روستایی فراهم کند. در حال حاضر نژادهای مرغ بومی در ایران موجود هستند عمدتاً از تلاقی نژادهای داخلی و یا خارجی دیگر میباشند و نمی توان آنها را بعنوان نژاد خالصی دسته بندی نمود و در بین مرغ های بومی کشور دو نژاد مرندی و لاری تقریباً خالص می باشند.
نژاد مرندی
نژاد مرندی شناخته شده ترین نژاد مرغ بومی کشور ایران به شمار می رود. بیشترین پراکندگی این نژاد شهر مرند، آذربایجان و استان های شمال غربی کشورمان می باشد. از خصوصیات ظاهری این نژاد، رنگ سیاه پرها و وجود پر بر روی ساق پا است.
همچنین رنگ لاله گوش این نژاد سفید رنگ است. این نژاد از لحاظ تخمگذاری جزء نژادهای شاخص مرغ بومی در کشور محسوب می گردد، به طوری که در شرایط روستایی میزان تخمگذاری سالانه تا ۱۵۰ و در شرایط مطلوب تا ۱۸۰ عدد تخم مرغ هممی رسد. تخم مرغ در این نژاد به رنگ قهوه ای و به وزن حدود ۵۰ گرم می باشد. وزن مرغ بالغ حدود ۲ و وزن خروس بین ۵/۲ تا ۳ کیلو می باشد.
نژاد لاری
این نژاد در نقاط مختلف کشور پراکندگی دارد. از این نژاد عمدتاً بعنوان سرگرمی و برای مبارزه استفاده می کنند و از لحاظ اقتصادی (تولید تخم مرغ خوراکی و گوشت) اهمیتی ندارد. نژاد لاری شاید خالص ترین نژاد مرغ بومی در ایران محسوب شود. این نژاد شباهت زیادی با نژاد کورنیش دارد و دارای پاهای بلند، منقار کوتاه و زرد رنگ، قامت و گردن کشیده هستند.
این نژاد جزء نژادهای سنگین وزن محسوب می شوند به طوری که وزن مرغ بالغ ۳ تا کیلوگرم و خروس ۴ تا ۵ کیلو گرم می باشد و از نظر تخمگذاری چندان شرایطمطلوبی ندارند.
وزن تخم مرغ حدود ۵۰ گرم با رنگ کرم تا قهوه ای با پوسته ضخیم و دارای ضریب تبدیل نامناسبی برای تولید تخم مرغ می باشند. از نظر رنگ پرو بال واریته های مختلف نژاد لاری وجود دارد که اصلی ترین و خالص ترین آنها به رنگ قرمز هستند.
مرغ خزک
مرغ خزک بومی منطقه سیستان است که به علت کوتاه بودن پاهای آن به این نام خوانده می شود. این مرغ دارای جثه کوچک با پاهای کوتاه و رنگ پرها حنایی تا قهوه ای تیره و با لکه های سیاه می باشد
این نژاد دارای مقاومت بالای با شرایط نامناسب محیطی دارد. تخمگذاری این مرغ محدود به اسفند تا اواخر خرداد است که این میزان بین ۷۰ تا ۸۰ عدد تخم مرغ است. تخم مرغ این نژاد به رنگ سفید و حدود ۳۵ تا ۵۰ گرم وزن دارد. میزان باروری خوب تخم مرغ، از خصوصیات خوب نژاد محسوب می شود. وزن مرغ خزک بین ۵/۱ تا ۵/۲ کیلوگرم متغیر است.
مرغ گردن لخت
یکی دیگر از نژادهای مرغ بومی در ایران مرغ گردن لخت است . مرغ های گردن لخت فاقد پوشش کامل پر در نواحی گردن هستند. این لختی گردن دلیل ژنتیکی داشته و احتمالاً این ژن از تلاقی مرغ های بومی با نژاد های خارجی بوجود آماده است. مرغ های گردن لخت عمدتا در استان های شمالی کشور یعنی مازندران و گیلان پراکنده هستند و این نژاد سازگاری خوبی با شرایط آب و هوایی مناطق شمالی کشور دارد. وزن بلوغ در مرغ ۱۱۰۰ – ۱۰۰۰ گرم و در خروسها ۱۴۰۰ – ۱۳۰۰ گرم می باشد. میزان تخمگذاری سالیانه ۱۱۰ – ۱۰۰ عدد تخم مرغ در سال عنوان شده است.
مرغ زرد کرک
یکی دیگر از نژادهای مرغ بومی در ایران مرغ زرد کرک است .این نژاد بیشتر در استان های شمالی کشور (مازندران) یافت شده و همانند مرغ گردن لخت دارای مقاومت خوبی به شرایط مناطق شمالی کشور ( رطوبت بالا ) دارد. وزن بلوغ مرغها ۱۱۰۰ تا ۱۱۵۰ و وزن خروس ها ۱۳۰۰ تا ۱۴۰۰ گرم گزارش شده و میزان تخم گذاری آن ۱۳۰ عدد تخم مرغ در سال اعلام شده است.
مرغ بومی سایر نقاط کشور
این مرغ های بومی در نتیجه تلاقی سایر نژادها داخلی بوجود آمده اند که در نقاط مختلف کشور پراکنده هستند که تنوع زیادی در رنگ پر، رنگ نوک ورنگ پا می۔باشند. این مرغهاعمدتاًبنام منطقه وزیستگاه خودنامگذاری می شوند مانند مرغ سبزواری، مرغ لری، مرغ کردی، مرغ عشق آبادی و غیره. میانگین تخمگذاری مرغهای بومی ایران حدود ۱۰۸ عدد با میانگین وزنی ۴۵ تا ۵۰ گرم ذکر شده است. وزن مرغها در سن بلوغ ۱۳۰۰-۱۱۵۰ گرم و وزن خروس ها ۱۸۰۰-۱۵۰۰ گرم و میزان نطفه داری ۹/۳ ±۹/۴۶ درصد و جوجه درآوری ۸/۵ ± ۵۶درصد عنوان می شود.
انتخاب نژاد مرغ بومی
با مطرح نمودن انواع نژادهای خارجی و داخلی ممکن است که این سوال پیش بیاید که اقتصادی ترین نژاد مرغ بومی که بهترین عملکرد را برای ما داشته باشد، کدام یک از این نژادها می باشند. انتخاب مناسب ترین نژاد مرغ بومی بر خلاف نژادهای صنعتی و اصلاح شده تنها میزان عملکرد و تولید نبوده بلکه اصلی ترین عامل در ابتدای امر، سازگاری مرغ با شرایط طبیعی و محیطی منطقه است چون مرغ های بومی بر خلاف نژادهای صنعتی به محیط بیرون وابسته هستند.
مقایسه ای که بین نژادهای بومی مراکز اصلاح نژاد مرغ بومی کشور صورت گرفت که نتایج بیانگر برتری میزان رشد نیمچه های مرکز اصلاح نژاد آذربایجان غربی بود على رغم این برتری این نژاد قاعدتاً برای مناطق گرم و کویری نظیر سیستان و بلوچستان مناسب نمی باشد. در مناطق کویری با شرایط آب وهوایی گرم و مدیریت بهداشتی و تغذیه ای نامناسبی، شاید بهترین نژاد مرغ بومی برای آن منطقه نژاد خزک باشد. اگر چه این نژاد دارای وزن و میزان تخمگذاری پایین تری نسبت به نژاد مرندی است، اما استفاده از این نژاد برای منطقه کویری مثل سیستان اقتصادی ترین نژاد محسوب می گردد. لذا در انتخاب نژاد باید به شرایط محیطی و مدیریتی منطقه هم دقت نمود.
با توجه به اهمیت پرورش مرغ بومی در کشور، در حال حاضر ۷ مرکز اصلاح نژاد مرغ بومی برای بهبود ذخایر ژنتیکی در نقاط مختلف کشور مشغول به اصلاح نژاد مرغ – های بومی منطقه می باشند. با توجه به پراکندگی این هفت مرکز در استان های خراسان شمال شرق کشور سیستان (جنوب شرق کشور) آذربایجان غربی (شمال غربی) فارس و اصفهان (در مرکز کشور) مازندران (شمال کشور) و استان یزد (مناطق مرکزی و کویری)، می توان با توجه به شباهت منطقه جغرافیایی خود با یکی از این مراکز اصلاحی اقدام به خرید جوجه و یا نیمچه های اصلاح شده با عملکرد بهتر و سازگار با محیط نمود.
نژاد بوقلمون ها
نژادهای مختلفی از بوقلمون در سراسر دنیا پرورش داده می شود که البته همه آنها تجاری نیستند و جنبه اقتصادی ندارند و بیشتر جنبه زینتی و سرگرمی را دارند. بوقلمون های نژاد بوربون قرمز ( Bourbon Reds )، ناراگانست ( Narragansetts ) و رویال پالم از جمله این نژادها هستند. در ادامه تصاویری از این نژادها به نمایش در آمده است. اما سوالی که ذهن خیلی از پرورش دهندگان بوقلمون را درگیر می کند این است که کدام یک از نژادهای تجاری بوقلمون برای پرورش مناسبتر است که در ادامه به آن خواهیم پرداخت.
بررسی نژادهای تجاری بوقلمون در بازار ایران
در ابتدای پرورش بوقلمون یکی از کلیدی ترین سوالاتی که ذهن خیلی از پرورش دهندگان را درگیر می کند این است که چه نوع نژادی از بوقلمون برای پرورش مناسب است؟ و بهترین نژاد بوقلمون برای پرورش در ایران کدام است؟ و همچنین کدام نوع پرورش سود بیشتری دارد، تولید بوقلمون گوشتی؟ یا گله مادر بوقلمون برای تولید تخم نطفه دار؟
به طور کلی در ایران بوقلمون ها به دو دسته کلی تقسیم می شوند.
- بوقلمون های نژاد سیاه، برنز و بومی اصلاح شده
- بوقلمون های نژاد سفید
بوقلمون های نژاد برنز
بوقلمون برنز از جمله نژادهای تجاری وارداتی بوقلمون هستند که در آمریکا به اصلاح نژاد آنها پرداخته شد که در نتیجه آن به بوقلمون های برنز سینه پهن و بوقلمون های استاندارد منتهی گشت. این بوقلمون ها بسیار آرام هستند و به راحتی برای دریافت غذا به شما نزدیک می شوند. یکی از زیرشاخه های مهم این نژاد، بوقلمون برنز ارلوپ به خصوص برای تشکیل گله مادر برای تولید تخم نطفه دار و جوجه بوقلمون یکروزه می باشد بوقلمون های برنز در صورتی که از نسل اول باشند به خوبی وزن می گیرند به طوری که وزن بوقلمون برنز نر در ۴ ماهگی به ۱۳ کیلوگرم و میانگین وزن بوقلمون برنز ماده به حدود ۸ کیلوگرم می رسند.
بوقلمون های نژاد سیاه
بوقلمون های سیاه یا همان بلک طرفداران خاص خود را دارد و یکی از بهترین نژادهای تولید گوشت می باشند. اما نسبت به بوقلمون برنز وزنگیری کمتری دارند. این بوقلمون ها به دو دسته بلک انگلیسی و بلک فرانسوی تقسیم می شوند که در اصطلاح بازار به آنها برنز انگلیس یا برنز فرانسه گفته می شود.
بوقلمون های بومی اصلاح شده
بوقلمون های بومی همان بوقلمون هایی هستند که به صورت سنتی در روستاهای ایران پرورش داده می شوند و بهترین نژاد بوقلمون برای پرورش سنتی می باشند اما به دلیل وزن گیری و تخم گذاری پایین در سال برخی مراکز به اصلاح آن پرداختند. بوقلمون های بومی اصلاح شده نر در یک دوره ۷ ماهه، حدود ۸ کیلوگرم و ماده حدود ۵ کیلوگرم وزن می گیرند. گفتنی است که بوقلمون های نژاد برنز و بلک از نسل سوم به بعد عملکردی شبیه به بوقلمون های بومی اصلاح شده دارند.
بوقلمون نژاد سفید صنعتی
بوقلمون های نژاد سفید صنعتی از جمله بوقلمون های سنگین وزن وارداتی هستند که در مزارع پرورش بوقلمون به صورت صنعتی پرکاربرد می باشند. در این نژاد افت لاشه بسیار کم بوده و همچنین مقدار چربی در بافت سینه بسیار ناچیز است. بوقلمون های سفید صنعتی به طور عمومی به سه نژاد زیر تقسیم می شوند.
- بوقلمون نژاد هیبرید ( Hybrids )
- بوقلمون نژاد نیکلاس ( Nicholas )
- بوقلمون نژاد بیوتی ( BUT ) ( British United Turkeys )
هر یک از نژادهای ذکر شده خود به زیر شاخه هایی تقسیم می شوند که هر زیر شاخه با انجام کارهای اصلاح نژادی و تغییرات ژنتیکی قدرت رشد و ضریب تبدیل خوراک مصرفی به گوشت متفاوتی دارند. بوقلمون های نژاد سفید صنعتی نسبت به بوقلمون نژاد برنز عملکرد بهتری دارند و عموما در طول مدت ۴ ماه وزن نر بوقلمون به حدود ۱۷ کیلوگرم می رسد. همچنین این بوقلمون ها از درصد تخمگذاری خوبی برخوردارند.
کدام یک از نژادهای تجاری بوقلمون برای پرورش مناسب است؟
اولویت در انتخاب نژادهای تجاری بوقلمون بستگی زیادی به تجربه عملی عملکرد آن نژاد تحت شرایط سالن پرورش و بازار هدف و همچنین سن مناسب برای کشتار در پرورش بوقلمون گوشتی دارد. بوقلمون های نژاد سفید با توجه به مطالب این مقاله عملکرد بهتری دارد و همچنین کشتارگاه ها به صورت تضمینی خریدار این نژاد هستند اما قیمت بوقلمون نژاد سفید صنعتی به صورت کشوری تعیین می شود که خیلی وقت ها با قیمت تمام شده مطابقت ندارد و موجب ضرر و زیان پرورش دهنده می شود.
لذا توصیه برای کسانی که تازه اقدام به راه اندازی سالن پرورش بوقلمون می کنند این است که ابتدا در حد محدود اقدام به پرورش بوقلمون های نژاد برنز یا بوقلمون های بومی اصلاح شده بپردازند و همچنین به جای استفاده از جوجه بوقلمون های یکروزه از بوقلمون های یک ماهه استفاده نمایند سپس کار خود را گسترش داده و از بوقلمون های نژاد بیوتی استفاده نمایند.
انواع نژاد بلدرچین
بالغ بر ۱۰۰ نژاد مختلف بلدرچین تاکنون شناسایی شده اند. البته برخی از نژادها به طور کامل منقرض شده و برخی دیگر نیز در خطر انقراض می باشند. بیشترین جمعیت بلدرچین ها متعلق به نژاد بلدرچین معمولی و ژاپنی بوده و این دو نژاد نیز زیرگونه های متعددی دارند. جمعیت بلدرچین ها در سرتاسر دنیا حدودا ۳۰۰ میلیون قطعه تخمین زده میشود. برخی از نژادهای بلدرچین به لحاظ تخمگذاری بسیار عالی بوده و برخی دیگر نیز سنگین وزن بوده و گوشت بسیار مغذی دارند. برخی نژادها نیز دو منظوره ای بوده و علاوه بر تخمگذاری بالا، وزن گیری مناسبی دارند.
بلدرچین اهلی
بلدرچین های اهلی در واقع بلدرچین های وحشی می باشند که به دست انسان ها اهلی شده اند. از این رو این نوع بلدرچین ها ذاتا وحشی میباشند. بلدرچین ها برای نخستین بار در قرن ۱۱ به دست ژاپنی ها و چینی ها اهلی شدند. به همین دلیل معروف ترین و شناخته شده ترین نژاد بلدرچین اهلی همان بلدرچین ژاپنی است. بلدرچین های اهلی شده برخلاف بلدرچین های وحشی تعداد تخمگذاری بالایی دارند. البته برخی اصلاحات نژادی نیز بر روی این بلدرچین ها انجام گرفته است. بلدرچین های اهلی میتوانند در طول سال بین ۱۵۰ الی ۲۵۰ عدد تخم تولید کند.
بلدرچین وحشی
تمامی نژادهای بلدرچین در واقع وحشی بوده و بعدها برخی از آنها اهلی شده اند. بلدرچین های وحشی تخمگذاری پایینی دارند. همچنین وزن این نوع بلدرچین ها معمولا کمتر از نوع اهلی شده می باشد.
بلدرچین های وحشی در زیستگاه های مختلفی قادر به زندگی بوده و جنس نر این نوع بلدرچین ها قلمرو طلب و پرخاشگر است. در ادامه به برخی از نژادهای بلدرچین وحشی اشاره شده که هم اکنون اهلی شده و به صورت انبوه پرورش داده میشوند.
بلدرچین تخم گذار
برخی از نژادهای بلدرچین به دلیل تخمگذاری بالا بعنوان بلدرچین تخمگذار شهرت دارند. به دلیل مغذی بودن و خواص مفید تخم بلدرچین بیشتر افراد نژادهای تخمگذار را برای پرورش انتخاب میکنند. بلدرچین ژاپنی از مهمترین آنها می باشد. سایر نژادهایی تخمگذار نیز در واقع سویه های مختلف بلدرچین ژاپنی بوده که حاصل اتلاق نژاد می باشند. از شناخته شده ترین این نژادها می توان به موارد زیر اشاره کرد:
- بلدرچین ژاپنی
- نژاد سفید انگلیسی
- نژاد فرعون
- نژاد طلایی منچوری
- نژاد بریتانیایی
- نژاد تاکسیدو
بلدرچین ژاپنی
یکی از مهمترین نژادهای بلدرچین، نژاد بلدرچین ژاپنی می باشد. این نژاد در بین پرورش دهندگان بلدرچین محبوبیت بالایی دارد. شباهت زیادی بین نژاد معمولی و ژاپنی وجود دارد. این گونه از بلدرچین ها با آب و هوای مختلف سازگاری بالایی داشته و در برابر بیماری نیز بسیار مقاوم می باشند. تخمگذاری بالا از دیگر ویژگی های بلدرچین ژاپنی می باشد. همچنین گوشت این نژاد بلدرچین نیز خواص درمانی داشته و بسیار مغذی است.
بلدرچین های ژاپنی به دلیل جهش دارای رنگ های مختلف می باشند. عمده این نوع بلدرچین ها دارای پرهای قهوه ای و خاکستری بوده ولی رنگ سفید، قرمز مایل به قهوه ای و رنگ های دیگری نیز از این پرنده وجود دارد. نر و ماده بلدرچین ژاپنی بعد از بلوع دارای تفاوت ظاهری بوده و میتوان جنسیت آنها را تشخیص دارد. وزن بلدرچین ژاپنی بالغ تقریبا ۹۰ الی ۱۲۰ گرم می باشد. البته سویه های تجاری این نژاد برای تولید گوشت می توانند وزن بسیار بیشتری داشته باشند. طول این پرنده نیز حدودا ۲۳ سانتی متر بوده و دوره جوجه کشی آن نیز ۱۷ الی ۱۸ روز است.
بلدرچین گوشتی
این نوع بلدرچین ها جثه درشت تری داشته و گوشت آنها نیز خواص مفیدی دارد. مهمترین بلدرچین های گوشتی متعلق به نژاد سینه سفید هندی، بلدرچین سفید آمریکایی (باب وایت) می باشد. هر کدام از این نژادها را به طور جداگانه شرح داده ایم.
بلدرچین باب وایت
این نژاد بلدرچین بومی کانادا، ایالات متحده آمریکا مکزیک و کارائیب می باشد. باب وایت یکی از شناخته شده ترین بلدرچین ها در شرق آمریکای شمالی است. به همین دلیل گاها این پرنده را با نام باب وایت شمالی نیز صدا میزنند. جهش های رنگی مختلفی از این نژاد بلدرچین وجود دارد. این نژاد در مقایسه با دیگر نژادها وزن بیشتر و جثه بزرگتری دارد.
طول این پرنده بین ۲۴ الی ۲۸ سانتی متر بوده وزن آن نیز به ۲۵۵ گرم نیز می تواند برسد. بین جنس نر و ماده این نوع بلدرچین تفاوت ظاهری وجود دارد. نرها دارای جثه درشت تر بوده و سر و گردن آنها با نوارهایی به رنگ سیاه و سفید پوشانیده است.
بلدرچین سینه سفید هندی
این نوع بلدرچین ها یکی از معروف ترین نژادهای بلدرچین گوشتی می باشند. پراکندگی این نژادها در هند بیشتر از سایر نقاط جهان می باشد. یکی از ویژگی های مشخص این بلدرچین هندی رنگ پرهای سینه آن بوده که به رنگ سفید است. همچنین پرهای پشت آنها نیز به رنگ قهوه ای می باشد. البته جهش های رنگی نیز در اثر ترکیب نژاد در این نوع بلدرچین ها دیده میشود.
نر و ماده بلدرچین سینه سفید هندی شباهت زیادی به همدیگر دارند. برای تشخیص جنسیت بلدرچین سینه سفید بایستی به رفتارهای نر و ماده توجه کرد. علاوه بر این تست کلواک نیز در سن بلوغ برای تشخیص جنسیت این نوع بلدرچین ها به کار میرود. این بلدرچین ها تا سن ۵ هفتگی به ۱۸۲ گرم رسیده و تا ۲۴۰ گرم نیز میتوانند وزن بگیرند. سن بلوغ این نژاد بلدرچین تقریبا ۴۳ روز بوده و متوسط وزن تخم آنها نیز ۱۱ گرم می باشد. بلدرچین سینه سفید بیشتر با مناطق مرکزی ایران سازگاری دارد.
بلدرچین کالیفرنیایی
این نژاد بلدرچین ظاهر بسیار زیبایی دارد. بلدرچین کالیفرنیایی از جنوب غربی آمریکای شمالی نشأت گرفته است. این گونه از بلدرچین ها دارای یک تاج خمیده بر روی ناحیه سر خود می باشند که از شش پر ساخته شده است. تاج بلدرچین کالیفرنیایی در گونه های نر ضخیم تر و به رنگ سیاه بوده و تاج گونه ماده نیز به رنگ قهوه است.
بلدرچین کالیفرنیایی از جمله بلدرچین های اهلی شده بوده که قابل پرورش می باشد. این پرندگان به دلیل زیستگاه طبیعی خود بدنی مقاوم در برابر بیماری ها دارند. وزن بلدرچین کالیفرنیایی بالغ به ۲۵۰ گرم نیز می رسد. در دوره تخمگذاری این نژاد بین ۱۲ الی ۲۰ عدد تخم میگذارد. البته میزان تخمگذاری بلدرچین کالیفرنیایی اهلی شده بسیار بیشتر از این مقدار است.
دوره جوجه کشی این نژاد بلدرچین تقریبا ۲۳ روز می باشد. زیستگاه اصلی این پرنده سرزمینهای کوهستانی آمریکای شمالی و کالیفرنیا می باشند. این پرنده در برابر سرما مقاوم بوده و شرایط محیطی مرطوب و خیس را دوست ندارد. بلدرچین کالیفرنیایی همچنین قابلیت پرواز داشته و علاوه بر ظاهری دلنشین، صدای آواز زیبایی دارد. بلدرچین کالیفرنایی در ایران نیز پرورش داده میشود.
بلدرچین اروپایی
بلدرچین اروپایی که اغلب آن را به عنوان بلدرچین معمولی میشناسیم هم به صورت وحشی هم به صورت اهلی در ایران یافت میشود. این نژاد بلدرچین پراکندگی وسیعی داشته و در اغلب مناطق اروپا، آفریقا و مناطق جنوب آسیا یافت میشود. از بین نژادهای مختلف تنها بلدرچین معمولی بومی ایران می باشد.
بلدرچین های معمولی از جمله مهمترین نژادهایی می باشند که هم بعنوان تخمگذار و هم بعنوان بلدرچین گوشتی قابل پرورش میباشند.
این نژاد پرندگان زندگی در مناطق دشتی و جلگه ها را دوست دارند. بلدرچین اروپایی معمولا کمتر در مناطق کوهستانی زندگی میکند. همچنین آنها هیچ علاقه ای به زندگی در کنار باتلاق ها را ندارد. دوره جوجه کشی این نژاد بلدرچین بین ۱۷ الی ۱۸ روز طول میشکد. وزن این نژاد بلدرچین بین ۹۰ الی ۱۱۰ گرم میباشد و طول بدنشان حداکثر ۱۸ سانتی متر است. بلدرچین معمولی سازگاری زیادی با آب و هوای مختلف دارد و به دلیل تخمگذاری بالا و مقاومت زیاد یکی از مهمترین نژادها برای پرورش بلدرچین میباشد.
بلدرچین چینی یا مینیاتوری king quail
این نژاد بلدرچین را با نام بلدرچین آبی آسیایی نیز می شناسند. جنس نر این بلدرچین رنگ بندی خیره کننده ای دارد. بلدرچین مینیاتوری به زندگی در کنار مزارع، بوته ها و کنار رودخانه ها و دریاچه ها علاقه دارد. جنس نر این نژاد تک همسری را انتخاب میکند و به جفت خویش بسیار وابسته میشود. نر و یا ماده بلدرچین مینیاتوری پرورش دهندگانی خوبی برای جوجه هایشان می باشند.
در طبیعت آنها در هر دوره بین ۴ الی ۸ عدد تخم گذاشته و به مدت ۱۷ الی ۱۹ روز از تخم هایشان جوجه کشی میکنند. رنگ تخم های این پرنده شبیه به رنگ قهوه ای یا اهن زنگ زده می باشد. این نوع بلدرچین جثه ریزتری نسبت به دیگر نژادها دارد.
وزن این پرنده بین ۳۰ الی ۴۰ گرم بوده و طول آن نیز ۱۲ الی ۱۴ سانتی میتر می باشد. همچنین جنس نر این پرنده تفاوت فاحشی با جنس ماده دارد. جنس نر این پرنده دارای سینه ای قرمز و بدن آبی و سر سیاه و سفید و پشتی قهوهی می باشد. ماده کاملا به رنگ قهوه ای هستند. به طوریکه بلدرچین مینیاتوری ماده فاقد رنگ آبی می باشد. رنگ های دیگری نیز از این پرنده یافت میشود که حاصل جهش نژادی است. این پرنده در مناطق جنوبی آسیا تا استرالیا یافت میشود. این نژاد بلدرچین به دلیل جثه ریز و تخمگذاری پایین به ندرت برای اهداف تجاری و یا بعنوان حیوان خانگی مورد پرورش قرار میگیرد.
بلدرچین گامبل
بلدرچین گامبلی یکی از نژادهای زیبای بلدرچین می باشد که شباهت زیادی به نژاد کالیفرنیایی دارد. زیستگاه اصلی این پرندگان آمریکای شمالی می باشد. بلدرچین گامبلی بیشتر به صورت وحشی یافت شده و کمتر به اهلی نمودن آن میپردازند. دسته های ۱۰ تایی این پرندگان را می توان در اطراف رودخانه ها و بوته های کاکتوس و لابه لای درختچه ها پبدا کرد. این نوع بلدرچین نیز قابلیت پرواز دارد ولی پروازهای کوتاهی انجام میدهد. همانند دیگر نژادهای غذای اصلی این پرندگان نیز دانه های گیاه بوده ولی از حشرات و خزندگان و کرم ها نیز تغذیه میکنند.
بلدرچین گامبلی جثه درشت ولی خپلی دارد. پاهای این پرنده کوتاه بوده و حداکثر طول آن به ۳۵ سانتی متر می رسد. نوع بالغ این بلدرچین به وزن ۲۵۹ گرم هم میرسد.
تفاوت هایی بین جنس نر و ماده این نژاد وجود دارد. رنگ پرهای بلدرچین گامبلی ماده بیشتر به رنگ قهوه بوده و همانند جنس نر یک کاکل و یا تاج بر روی سر خود دارد. گونه های نر این پرنده دارای رنگ بندی بیشتری بوده به طوریکه پرهای شکم و گردن آنها نسبتا تیره تر از ماده می باشد. یک نوار سفید رنگ نیز دور گردن و بالای چشم جنس نر این پرنده وجود دارد. تاج پرنده نر کمی بزرگتر از ماده است. پرهای پشت سر جنس نر نیز به رنگ قهوه ای می باشد. این پرندگان یک گونه غیر مهاجر بوده و بیشتر دویدن بر در میان چمنزارها و بوته ها را به پرواز ترجیح میدهند.
بلدرچین آبی یا بلدرچین آفریقایی آبی
این بلدرچین بومی آفریقا بوده و در زمین های چمنزار و کنار جنگل های مرطوب و باتلاق ها زندگی میکند. این پرندگان سازگاری بسیار پایینی با مناطق خشک دارند و همانند اکثر گونه های بلدرچین زندگی در مناطق دشت و مرتفع رو دوست دارند. بلدرچین آبی بر روی زمین لانه سازی میکند و خود را در چمنزارها از دید شکارچیان پنهان می کند.
رنگ تخم های بلدرچین آبی ترکیبی از رنگ زیتونی و قهوه ای می باشد. این پرنده ها بیشتر گیاه خوار بوده و به ندرت از حشرات تغذیه میکنند. در فصل تخمگذاری نیز بلدرچین آبی آفریقایی بین ۳ الی ۹ عدد تخم میگذارد و دوره جوجه کشی بلدرچین آبی نیز حدودا ۱۶ روز طول میکشد.
بلدرچین کوهی
یکی دیگر از نژادهای بلدرچین بوده که ظاهر بسیار زیبایی دارد. این نوع بلدرچین ها بومی مناطق کوهستانی ایالات متحده آمریکا کلمیبا و کانادا می باشند.
دروه جوجه کشی این پرنده ۲۱ الی ۲۵ روز ممکن است طول بکشد. این پرندگان غیر مهاچر بوده و معمولا در اواخر تابستان و پاییز و زمستان به شکل گروه های ۲۰ تایی جمع میشوند. طول این نژاد بلدرچین بین ۲۶ الی ۲۸ سانتی متر میباشد.
دیدگاهتان را بنویسید